Blog
Vrijdag belde NewsH mij. Of ik tijd had om dinsdag als producer voor Al Jazeera te werken. In Den Haag vindt dan de presentatie plaats van het rapport van de MH17. Ik moest wel om zeven uur ’s ochtends in Den Haag zijn, dus misschien kon ik maandagavond al gaan?
Eigenlijk moest ik daar niet lang over nadenken. Natuurlijk wilde ik dat, maar wat doe ik dan met de kids? Oma kon niet oppassen wist ik al… Tevergeefs andere oma gebeld, papa geprobeerd… Allemaal nopes. Gelukkig heb ik nog lieve flexibele buren die het geen probleem vonden om mijn kids een nachtje te logeren hebben, ook al is het een doordeweekse dag en moet de hele bubs de volgende dag weer naar school.
Ik belde meteen terug. “Geregeld, ik doe het.” Nog geen vijf minuten later kreeg ik een appje of ik woensdag ook kon werken. “Dan moet je naar Amsterdam. Ook om zes uur, dus blijf je dan dinsdag ook slapen in Den Haag?”. Ja hoor, geen enkel probleem. We zijn er dan toch…
Zo heb je even niks en zo ben je weer twee dagen aan de slag voor een gerenommeerde zender als Al Jazeera. I love my job!
De afgelopen week was ik vanuit Attacom als productieassistent betrokken bij ‘076 fietst’, een campagne van de gemeente Breda. De gemeente wil Bredanaren stimuleren om vaker met de fiets naar de stad te gaan. Een mooi initiatief, waarop veel mensen enthousiast reageren.
Drie in één
Mijn opdracht bestond uit drie onderdelen. Ik moest modellen zoeken voor de postercampagne ‘Bike ’n biertje’ en ‘Fiets ’n frisje’, Bekende Bredanaren (BB) regelen voor de Rushhour Race en horeca in Breda warm maken voor hun deelname aan een beloningssysteem in de vorm van muntjes die fietsers kunnen inruilen bij deelnemende horecabedrijven.
De modellen waren redelijk snel geregeld, bekende Bredanaren ook. Vooraf had ik verwacht dat dit de lastigste klus zou zijn, maar dat viel dus mee. We vragen ook niet niks. De BB-ers moeten deelnemen aan een race waarbij verschillende voertuigen het tegen elkaar opnemen. Denk aan een fiets, een scooter, een auto, een motor….
Rushhour Race
De race start in Etten-Leur en leidt via de ‘fietssnelweg F58′ naar de Grote Markt in Breda. En dat op een doordeweeksedag, in de spits. Dus om 8.00 uur ’s ochtends paraat staan. Hier en daar kostte het wat overtuigingskracht, maar ik denk dat we een mooi lijstje BB-ers bij elkaar hebben: Aad Oudborg (de grote man achter Princess), Armand van der Smissen (duatleet/atleet), Jurgen van den Goorbergh (motorcoureur), Michiel van Nispen (lid SP-Tweede Kamerfractie) en Ruud Benard. Ja die ja… KnuffelRuud, Big Brother-Ruud. Hij is nog steeds samen met Annette, die ook in Big Brother zat. Wat een geweldige vrouw… Ik heb bijna een half uur met haar aan de telefoon gehangen… Een gouden contact. Binnenkort gaan we samen een biertje drinken in Breda!
De Rushour Race vindt overigens op 18 september plaats. Van de race worden opnames gemaakt. Wordt vervolgd!
Horeca
Het laatste onderdeel was het lastigste. Het idee: mensen stallen hun fiets in de fietsenstalling en krijgen als beloning een muntje. Met dit muntje kunnen ze bij deelnemende horecabedrijven, musea, theater etc hun beloning verzilveren. De details moeten nog uitgewerkt worden, maar denk aan een korting in de vorm van een tweede dankje gratis. De actie wordt onder de aandacht gebracht in de vorm van de postercampagne ‘Bike ’n Biertje’ en ‘Fiets ’n Frisje’.
‘Hoezo lastig’ hoor ik je denken. Dat is toch een leuk initiatief? Klopt, maar langsgaan bij kroegen, musea en restaurants is een ding. Je kunt wel een mooi praatje houden, maar dat wil nog niet zeggen dat eigenaren meteen ja zeggen. Ze willen graag extra informatie per mail, twee dagen later bel je op en krijg je te horen dat ze de mail nog niet goed bekeken hebben, ze zijn er nog niet helemaal uit of je krijgt niemand te pakken.
Ons doel was om minimaal 10 deelnemers te hebben. Ik geloof dat ik in totaal op zo’n 25 plekken ben geweest en met resultaat. Ook dit doel is met succes afgerond. Later meer info.
Project X
En nu? Voorlopig zit mijn werk er op en nemen mijn collega’s het over. Voor de Rushhour Race moet nog het een en ander geregeld worden en de posters moeten straks gedistribueerd worden, maar dat is straks. Ik ben inmiddels ben ik begonnen met een nieuw project ‘maar daar kan ik nog niets over zeggen’.
Camping Hoge Heul, Scharendijke
Afgelopen zomer was ik samen met mijn twee kinderen op vakantie in Zeeland. Een week op een camping in Scharendijke en een week op camping De Klepperstee in Ouddorp. De tweede dag kwam ik niet helemaal toevallig in gesprek met mijn buurvrouw. Zij stond samen met haar man al jaren op de camping.
Ik bleek met mijn kinderen in een steegje te staan met mensen die gelovig zijn. Niets mis mee uiteraard, maar het voelde een beetje vreemd omdat wij het helemaal niet zijn en er ook niks mee hebben.
Na een korte kennismaking kreeg ik even later van mijn buurvrouw een boekje toegereikt, ‘God’s Parel’. “Lees dat maar eens”, zei ze. “Ik wil je niet bekeren hoor of ergens van overtuigen, maar ik moest meteen aan jou denken toen ik daarnet met je sprak.” Ik heb het boekje gelezen en ik begreep wat ze bedoelde. Wat volgde was een interessant gesprek over het verschil tussen ‘luisteren naar de stem van God’ en ‘mediteren’. In mijn ogen gebeurt namelijk bijna hetzelfde: innerlijke rust zoeken en luisteren naar je gevoel en naar je hart.
De dagen daarna maakte ik kennis met haar man, we mochten twee keer met hen mee-eten, mijn kinderen leerden wat ‘bidden voor het eten is’, ze hebben er een middag gespeeld zodat ik kon gaan surfen, we hebben ’s avonds samen gekubbed,… Het was een bijzondere ontmoeting met twee fantastische mensen die – ondanks dat ze anders in het leven staan – ons een geweldige week hebben bezorgd.
Vol verbazing las ik het artikel ‘Trending Topic #singleparenttrip: bestaat privacy niet meer?’ van Sander Duivestein. Waar het in de hele discussie om gaat is of een Twitteraar zo maar tweets mag publiceren waarin namen worden genoemd van derden zonder dat zij dat weten. Oftewel: hoe zit het met de privacy op Twitter.
Het artikel en de bijbehorende reacties zijn in no time uitgegroeid tot een online debat of beter nog, een online soapserie. Om van te smullen en tegelijkertijd interessant en leerzaam.
Oordeel zelf maar.
Maandag ben ik gestart met Summerschool via Ready to School. De komende tien weken geef ik bijles aan een 22-jarige studente. Ze heeft net een studie juridisch medewerker achter de rug en wil in september graag starten met een HBO-opleiding Rechten. Aan mij is gevraagd haar te helpen met het schrijven van verslagen en beschouwingen. De studente heeft een beperking, waardoor ze een taalachterstand heeft. Vooral zinsopbouw en spelling zijn voor haar struikelblokken.
Voor mij een hele uitdaging, omdat dit een andere aanpak vraagt. Ik zal rustig moeten praten, gestructureerd les moeten geven en dingen die ik uitleg een aantal keren moeten herhalen. Anders dan bij een andere leerling van me, die binnenkort aan de middelbare school begint en net een soort overbruggingsjaar heeft afgesloten.
Beiden beginnen aan een nieuw avontuur, maar elk op hun eigen manier. De ene vol zelfvertrouwen, de ander onzeker maar vastberaden. Ik ben ervan overtuigd dat het hen gaat lukken. Fantastisch toch als je daar als docente deel van mag uitmaken?
Het sollicitatiegesprek wat ik eerder had bij Search in Heeswijk is na de eerste ronde gestrand. Ik ga volle moed verder met zoeken en zit ondertussen niet stil.
Al Jazeera
Gisteren en vandaag (19 en 20 juni) ben ik op pad met een verslaggever van Al Jazeera en een cameraman.
Donderdag waren we in Amsterdam om een item te maken over het 3D-huis dat daar wordt geprint. Fantastisch om te zien. Vandaag, vrijdag, zijn we in Den Haag bij het Mauritshuis dat na twee jaar opnieuw opengaat voor publiek. Naast veel schilderijen van onder andere Rubens, hangt in het museum ook het beroemde schilderij van Vermeer ‘Het meisje met de parel’. De verslaggever van Al Jazeera maakt van beide onderwerpen een nieuwsitem.
Heropening Mauritshuis
Kanaalhuis wordt in 3D geprint
Mijn rol? Als producer ondersteun ik de crew daar waar nodig: van het regelen van interviews tot het kopen van een treinkaartje. Eigenlijk moet ik er voor zorgen dat de jongens hun werk naar behoren kunnen uitvoeren.
Na vanavond is dit project afgerond en komt er hopelijk binnenkort weer een leuk project aan. Wat me meteen aan het denken zet. Wordt het toch tijd om me definitief als freelancer te registreren?
Dat de economie langzamerhand herstelt, is te zien aan het aantal vacatures die ik dagelijks via de mail ontvang of via Twitter zie voorbij komen. Dat is positief.
De teller staat inmiddels op zo’n veertien brieven. Niet geheel zonder resultaat. Dinsdag mocht ik op sollicitatiegesprek bij Search in Heeswijk. Search is een onafhankelijk ingenieurs- en adviesbureau, laboratorium en opleidingsinstituut. Ik heb gesolliciteerd als tekstredacteur/bedrijfsredacteur. Volgens de functieomschrijving zoeken ze iemand die teksten schrijft voor onder andere het relatiemagazine van Search, voor de website, salesmails, offertes en voor de boeken die Search uitgeeft.
Ik had een leuk gesprek met iemand van P&O die toevalligerwijs ook uit België blijkt te komen. Zij heeft er echter wel voor gekozen Nederlandse te worden. Haar oom en tante blijken les te geven op de Vrije School waar ik de lagere en middelbare school heb gevolgd. En ze gaat ook naar Rock Werchter. Toevalligheden?
Na het gesprek kreeg ik een teamrollentest gemaild – Belbin – om te kijken wat voor teamrol bij me past en of dat de teamrol is die Search zoekt. Spannend dus. Begin volgende week zou ik iets horen.
Wordt vervolgd…
Het afgelopen anderhalf jaar is er veel gebeurd. Mijn Facebook-pagina bestaat nog steeds, maar heeft een hele tijd stilgelegen vanaf het moment dat ik een baan kreeg. Ja, op 1 oktober 2014 gebeurde het dan toch.
Ik ging aan de slag als PR-medewerker/verkoopster bij Goudsmederij Juwelier Bommel in Veldhoven. Ik werd aangenomen om de Facebookpagina nieuw leven in te blazen en om de website verder uit te bouwen. Daarnaast zou ik nog wat administratief werk verrichten en incidenteel als verkoopster ingezet worden. Dat laatste gebeurde vaker dan ik had verwacht. Verkoopster is niet mijn ding en dat zal het ook nooit worden. Hoewel ik hele collega’s had, voelde ik met niet op mijn plek. Als geluk bij een ongeluk, kreeg ik ergens in november een baan aangeboden via een vriendin waarmee ik tijdens mijn studie in Gent op kamers woonde.
Op 1 februari 1014 ben ik bij NoX PR & Content als copywriter begonnen. In de hoedanigheid van ghostwriter schrijf ik allerlei soorten teksten voor klanten in de ICT en industriële sector. De teksten variëren van blogs tot persberichten en van columns tot (opinie)artikelen. Omdat het om een vervanging van een zwangerschapsverlof gaat, moet ik noodgedwongen weer op zoek naar een baan. De zoektocht begint van voor af aan…
De datum van 1 juli 2013 is ruim gepasseerd, maar ik heb nog steeds geen baan. Ook niet via het UWV. De ‘beloofde’ vacatures die zouden gemaild worden, bleven uit. Ik besloot het over een andere boeg te gooien en de balans op te maken: waar zou ik willen werken en waar zou ik gelukkig van kunnen worden?
Ooit, in een grijs verleden, wilde ik voor een organisatie als het JAC in Vlaanderen werken. Een stichting die zich inzet voor jongeren. Een beetje te vergelijken met Bureau HALT in Nederland.
Een paar weken geleden wilde ik me laten omscholen via Prisma, een stichting voor mensen met een verstandelijke beperking. Ik kreeg echter geen toestemming van het UWV: geen geld voor. Zucht. Dan zou je toch denken: ik bied zelf aan om iets totaal anders te gaan doen, zodat ik sneller weer aan werk kan komen, maar helaas.
Lijdzaam toekijken en zitten wachten tot er iets voorbij komt, dat is niet aan mij besteed. Dus bedacht ik nieuwe wegen die ik zou kunnen gaan bewandelen. Eén daarvan was de opzet van een Facebookpagina.
Ik kreeg heel veel positieve reacties van vrienden en bekenden en al snel had ik genoeg volgers om mijn pagina een eigen naam te geven: Help Asja Aan een baan. Mijn idee was – en is eigenlijk nog steeds – om via dit platform mijzelf in de kijker te zetten door interessante artikelen te posten en mijn lezers op de hoogte te houden van mijn zoektocht naar een baan. Geen idee of het zou aanslaan, maar ik heb niets te verliezen toch?
Op dinsdag 26 juni 2012 sloot ik na ruim tien jaar bij Omroep Brabant de deuren. Letterlijk, want mijn laatste dienst was een avonddienst van 18.15 uur tot 2.00 uur. Ik ging als laatste het pand uit. Veel tijd om na te denken had ik niet, want twee dagen later vertrok ik voor vier dagen naar Rock Werchter om te genieten van goeie muziek en een dikke week later zat ik met met mijn twee kinderen in het Franse Argeles-sur-mer voor een welverdiende vakantie.
Klap
De ‘klap’ kwam een paar weken later, toen het gewone leven weer begon en mijn kinderen naar school moesten en ik aan een nieuw avontuur begon aan de PABO in Breda. In het begin beviel het werkloosheidsbestaan me wel. Ik kon al mijn vrije tijd en energie in mijn studie steken. Ondertussen bleef ik uiteraard solliciteren.
Meer dan 50 brieven
Ik denk dat ik het afgelopen jaar meer dan vijftig brieven heb geschreven. In het begin heel selectief, maar gaandeweg verruimde ik mijn blik. Het werk bleef uit. Van sommige potentiële werkgevers kreeg ik netjes een afwijzing, anderen lieten helemaal niets van zich horen. De moed zakt me langzamerhand in de schoenen. Wat kan ik nog meer doen?
UWV
Eind juni werd ik verwacht bij het UWV. Als je een jaar werkloos bent, worden er andere dingen van je verwacht. “Wij krijgen regelmatig vacatures binnen. Die sturen we naar je door. De bedoeling is dat je daar op reageert, verplicht. Als je wordt aangenomen, mag je niet weigeren.” Als je een baan krijgt toegewezen die minder oplevert dan je uitkering, betaalt het UWV de rest bij tot aan je gerechtigde uitkeringsdatum. Klinkt veelbelovend, maar er was een maar: drie maanden voorafgaand aan je jaar als werkloze, mag je niet gewerkt hebben anders kom je voor de regeling van bijbetaling niet in aanmerking. Zucht!