Hoe mooi is het als je gedurende tien weken een leerling mag helpen met de voorbereiding van de CITO-toets? En als ze dan ook nog een mooi resultaat behaalt? Ik noem haar voor het gemak even Anne.

Anne heeft dyslexie en heeft vooral moeite met spelling en begrijpend lezen. Mooi om te zien hoe gemotiveerd ze is. Spelling en woordenschat gaan haar vrij makkelijk af. Vooral woordenschat. Bij spelling helpt het om de woorden opnieuw op te schrijven. Op verschillende manieren. Vaak ziet ze dan vrij snel welk woord juist geschreven is. Begrijpend lezen is lastiger. Er bestaan wel trucjes voor, maar hoe makkelijk is het om die te vergeten en als een razende de vragen te beantwoorden. Precies. Anne moet leren de tijd te nemen en niet meteen antwoord te geven.

Proeftoets
Na negen weken is het zo ver. Anne mag een proeftoets doen. Volgens haar ging het goed. Ze was ook vrij snel klaar. En daar zit ‘m nu juist het pijnpunt. Door snel snel snel te willen zijn, maakt ze juist veel foutjes. Domme fouten. Als we samen haar proeftoets doorlopen, ziet ze meteen wat er mis ging.

Ondanks dat, heb ik er vertrouwen in. Als ze rustig de tijd neemt, goed luistert – want dat mag ze bij de echte CITO – dan komt het echt wel goed met haar. Aan de wil en de motivatie zal het in ieder geval niet liggen.